High Protein Bait (HPB), czyli po polsku zanęta (lub przynęta) wysokobiałkowa, ma historię dość krótką w porównaniu z innymi naturalnymi substancjami używanymi do zwabienia ryb.

Sięga ledwie lat 70. ubiegłego wieku.

Początek dał londyński doker nazwiskiem Fred Wilton – zapalony wędkarz, ale także myślący czytelnik nie tylko literatury hobbystycznej.

Jego uwagę zwróciła znaleziona gdzieś obserwacja, że konie szybko się uczą spośród różnych rodzajów pokarmu wybierać ten, który się odznacza najwyższą zawartością białka. Z czysto biologicznego punktu widzenia, białko to podstawowy materiał budulcowy organizmu, w pokarmie równie potrzebny, jak składniki energetyczne czy witaminy. Nic dziwnego, że po spożyciu materiału go zawierającego koń instynktownie odczuwał poprawę samopoczucia. Dlaczegóż nie miałby mu przenikliwością instynktu ustępować karp, uważany za najinteligentniejszą rybę słodkowodną? Wyniki przeszły oczekiwania. Już w roku 1976, jak się szacuje, z wykorzystaniem HPB złowiono w Anglii przeszło połowę okazowych karpi. Toteż ta formuła szybko zyskała oszałamiającą popularność. Jednym z najbardziej znanym produktów stały się tzw. kulki proteinowe (wysokobiałkowe, HPB), stosowane jako przynęta – głównie z wykorzystaniem metody włosowej (przynęta nie na haczyku, lecz na umocowanej do niego cieniutkiej żyłce). Trzeba jednak pamiętać, że karp etykiet na opakowaniu nie czyta. Do tego rodzaju przynęty trzeba go zachęcić podstępem: przez podanie zanęty wysokobiałkowej, której spożycie żadnych nieprzyjemnych skutków nie przynosi. Stąd właśnie zanęty HPB. Z czasem się okazało, że doskonale skutkują nie tylko jako zachęta do łykania kulek, ale także po prostu do żerowania, i nie tylko na większe karpie: z wielkim powodzeniem używa się ich także na duże okazy innych karpiowatych: liny, leszcze,płocie